Hoe gaan we om met onze dagelijkse winden en stormen die om ons heen wervelen, plotseling, zonder aankondiging, om dan weer voor een tijd te gaan liggen, sluimerend en afwezig? Kan het zijn dat de tumult buiten onze huid, de tumult in ons binnenste weerspiegelt? En hoe afhankelijk zijn we werkelijk van de omstandigheden in ons buitenste?
De reminder aan onrust kan een raadgever zijn om naar binnen te keren, met onze innerlijke ogen datgene te aanschouwen wat pijn doet. Met de wetenschap dat we nu op aarde thuishoren, dat het werk dat hier ligt belangrijk is voor onze ont-wikkeling en groei. Bij de weerstand begint het ware werk, dan hebben we de keuze om liefdevol aanwezig te blijven, als een onvoorwaardelijk liefdevolle moeder, geduldig wachtend bij haar kind tot het kalmeert. Dan kunnen we ervoor kiezen oude reactieve patronen te stoppen, contact te maken met de liefde in onszelf, onszelf te troosten, te voeden en ons compleet te voelen. Dit maakt de weg naar liefde voor ieder weer open en vrij, zonder onderscheid. Want alleen in kalmte, vanuit rust en ontspanning, zijn we goed in staat te ontvangen, te leren en te geven.
En wanneer dit werk is gedaan, te beseffen dat dit een test was om verder te kunnen groeien.
Zeg ‘JA!’ tegen je pijn, je verdriet, je zorgen, je onrust, als belangrijke raadgevers in het werk dat in dit leven op je wacht. Met een ja vanuit de observeerder rol, je bènt niet deze pijn, dit verlies, deze gescheidenheid. In het koesteren, het doorleven in stilte, in het hoeden van deze raadgevers, als een schaapherder die oog heeft voor alle leden in haar kudde, zit de kans besloten je ware kracht te vinden en uit te stralen. Om tot slot in de natuurlijke staat van vreugde, lichtheid en verliefdheid op het leven zelf terug te keren, onszelf als een lied rond te zingen en daarmee de aarde te voeden! 🦋